Antes de nada decirvos que eu coñezo a esta parella e viven felizmente! Ser elefante!! ¿Quen non se sentiu como tal algunha vez??? Estamos ante unha historia de superación, na que a través dunha historia de amor vemos todas as dificultades que podemos atopar para acadar unha boa convivencia. Claramente é unha metáfora (eu interpretoa como tal) na que dúas linguas, unha máis diferente e outra que ten máis iguais e está integrada nunha comunidade, se otapan cunha serie de problemas para acadar unha situación de iguais nunha convivencia. E polo que se ve non resulta complicado aínda que si algo laborioso. Deixo a libre interpretación que animaliño representa que lingua, aínda que eu prefiro ó elefante porque é quen leva a iniciativa e porque ser diferente é xenial!!! Arriba o amor entre animais, linguas, persoas....
Está moi ben o conto "Sígueme", a verdade é que me gustou moito. Teño que dicir que eu tamén identifiquei ámbolos dous animaliños cas línguas, e unha vez rematado o conto cavilei na esperanza e no futuro, no fermoso que sería que dúas línguas coexistiran e conviviran en "amor e armonía". ¿Será este o future do galego? Quero pensar que si. Que dúas línguas coincidan en espazo e tempo, como é o caso do galego é o castelán, non quere dicir que non podan chegar a convivir a pesar de que teñan que superar obstáculos que poidan atopar polo camiño, como lle pasou ó elefante. Quero pensar que nun future o farán, convivirán xuntas, galego e castelán. Por iso eu penso que debemos loitar por conseguir ese “amor” entre linguas, esa armonía, e acabar por fin cos prexuízos que están matando a lingua galega.
Un conto que nos ensina que debemos loitar polas cousas que queremos, que pese as dificultades que atopemos no camiño(como o pobre elefante de lunares morados que se distraía seguido) se somos constantes e deixamos atrás prexuizos e medos como os que poden surxir nunha relación formada por un elefante miles de veces maior que unha formiga,chegaremos a meta cheos de ledicia porque triunfamos no noso obxetivo. Eu arríscome a facer unha interpretación distinta a das miñas compañeiras, na que o noso obxetivo é facer do galego unha lingua viva, e que por moi difícil que vexamos o camiño actualmente, polo contexto lingüistico no que estamos a vivir, se somos constantes e nos esforzamos poderemos conseguilo.
Una cuento muy bonito! Lo que deseas, debes perseguirlo, sin prejuicios, porque queriendo, se pueden superar todos los obstáculos por imposibles que parezcan. Me han sorprendido estos cuentos que, a pesar de estar dirigidos a niños pequeños, son historias inteligentes que enseñan valores fundamentales.
Ben, antes de comezar a lectura do conto, comentaches que este conto tería seguidores e detractores; sitúome claramente no lado dos apaixoados (de feito, creo que xa sei que lle traerán os reis magos á miña afillada). Como conto infantil, encantoume. Agora ben, como punto de partida cara unha reflexión máis profunda, é xenial. As diferenzas non son un punto de diverxencia, senón de unión, de loita por uns obxectivos similares; os camiños sempre teñen obstáculos, pero, como ben dixo Tania, una convivencia en amor e harmonía ten que ser, ademáis de desexable, posíbel. Finalmente, mencionar que o título deste conto (e logo, o conto mesmo), recordoume a un de Jorge Bucay, que, dado a súa brevidade e xa que a cousa vai de contos, cópiovos: "Había una vez un campesino gordo y feo que se había enamorado de una princesa hermosa y rubia... Un día, la princesa -vaya usted a saber por qué- dio un beso al feo y gordo campesino... y, mágicamente, éste se transformó en un esbelto y apuesto príncipe. (Por lo menos, así lo veía ella...) (Por lo menos, así se sentía él...)"
E agora, porque ten moito de esforzo, moito de loita conta o prexuizo, moito de amor non-raro, de obstáculos, de superación, de emoción, de paixón e, sobre todo...porque me encanta, velaí vai estoutro, tamén de Bucay:
EL GUSANO Y LA FLOR
Había una vez un gusano que se había enamorado de una flor. Era, por supuesto, un amor imposible, pero el insecto no quería seducirla ni hacerla su pareja. Ni siquiera quería hablarle de amor. Él solamente soñaba con llegar hasta ella y darle un beso. Un solo beso. Cada día y cada tarde, el gusano miraba a su amada cada vez más alta, cada vez más lejos. Cada noche soñaba que finalmente llegaba a ella y la besaba. Un día, el gusanito decidió que no podía seguir soñando cada noche con la flor y no hacer nada para cumplir su sueño. Así que valientemente avisó a sus amigos, los escarabajos, las hormigas y las lombrices que treparía por el tallo para besar a la flor. Todos coincidieron en que estaba loco y la mayoría intentó disuadirlo, pero no hubo caso, el gusano llegó arrastrándose hasta la base del tallo y comenzó la escalada. Trepó toda la mañana y por la tarde, pero cuando el sol se ocultó sus músculos estaban exhaustos. -Haré noche agarrado del tallo- pensó-, y mañana seguiré subiendo. Estoy más cerca que ayer- pensó, aunque solo había avanzado diez centímetros y la flor estaba a más de un metro y medio de altura. Sin embargo, lo peor fue que mientras el gusano dormía, su cuerpo viscoso y húmedo resbaló por el tallo y a la mañana el gusano amaneció donde había comenzado un día antes. El gusano miró hacia arriba y pensó que debía redoblar los esfuerzos durante el día y aferrarse mejor durante la noche. De nada sirvieron las buenas intenciones. Cada día el gusano trepaba y cada noche resbalaba otra vez hasta el suelo. Sin embargo, cada noche mientras descendía sin saberlo, seguía soñando con su beso deseado. Sus amigos le pidieron que renunciara a su sueño, o que soñara otra cosa, pero el gusano sostuvo con razón que no podía cambiar lo que soñaba cuando dormía y que si renunciaba a sus sueños dejaría de ser quien era. Todo siguió igual durante días, hasta que una noche… Una noche el gusano soñó tan intensamente con su flor, que los sueños se transformaron en alas y a la mañana el gusano despertó mariposa, desplegó las alas, voló a la flor y la besó.
Encantoume o conto, e o que pegou Paula de Bucay tamén! A min sempre me fascinou a fantasía e a imaxinación, e "Sígueme" está repleto de elas. Estes contos veñen ven para cando estamos falando na clase das inxustizas e a perda do galego, para proporcionarnos un pouquiño de positivismo e esperanza. Moi bonito!
Descoñecía este conto e a verdade é que me deixou cunha sensación moi agradable no corpo. Certo é que me encantan as historias de amor e este tipo de cousas pero bueno, vou ir ao grano e deixarme de pasteladas. O conto non só o relacionaría coas linguas senon con calquer situación da vida que implique superación, como ben dixo Laura no seu comentario. Temos dúas personaxes que son completamente diferentes mais iso non impide que poidan convivir dunha forma ou de outra ainda que teñan vidas completamente diferentes. Se o situamos nun contexto linguistico, poderiamos asocialo cunha situación que tal vez pode ser de diglosia na que, finalmente, tras un periodo de loita se chega a unha situación de harmonía na que as dúas linguas conviven sen problemas na sociedade. A formiga vese que é a dominante, podendo representar a lingua de prestixio e a que ten o poder mentras que o elefante pode representar a lingua con menor prestixio xa que é o "mandado", o que vai por detrás da formiga. De todas formas, persoalmente,véxoo demasiado enrevesado para relacionalo directamente e con seguridade cunha situación linguistica en concreto. Mais isto, reitero, pódese asociar con calquera situación da vida. Se nos ceñimos ao amor xa que a historia é diso, poderiamos asocialo con dúas persoas de diferente cultura ou relixión que, a pesar das diferenzas que poidan existir entre eles, quérense e viven felizmente sen nada que llo impida. Conclusión. Un gran pequeno conto para poñerlle fin á clase :)
Este conto foi o que máis me gustou de todos. Non estou seguro de que existisen moitos detractores, considero que se trata dunha fermosa historia de amor narrada dun xeito curioso e agradábel que, alén diso, nos invita a unha reflexión. Comparto en grande medida a opinión de Sara: é imprescindíbel loitar por aquilo que se desexa, non importa se nun principio asemella ser complicado ou mesmo imposíbel. Con perseveranza e tenacidade pódense vencer todos os obstáculos. A pesar de que esta interpretación é a que máis me gusta, tamén estou dacordo coa opinión de que representa a conxunción harmoniosa de elementos diferentes e dispares, de que é posíbel convivir con alegría e concordia a pesar de sermos distintos. Por suposto, ambas representacións poden extrapolarse ao eido lingüístico mais a calquera outro da vida. Cómpre deixar a un lado os prexuízos para, deste xeito, superar as trabas que non nos permiten ser felices cos que conviven connosco.
A respecto dos contos que decidiu partillar Paula connosco, gustaríame felicitala pola fermosa escolla dunhas narracións que representan doutro xeito todo o que estamos a contar.
O certo é que estou bastante abraiada ó descubir, que os contos que nun principio van dirixidos ós nenos, poidan darnos tanto do que falar ós adultos... que poidan ensinarnos cousas tan ou máis importantes para a vida, que os contidos recibidos durante o noso percorrido polo mundo universitario. Como todos vós xa analizastes a historia dende a perspectiva lingüística, que ó fin e o cabo é o obxetivo desta materia, a miña análise vóltase máis simplista, pero que penso que é igualmente útil no día a día, e tamén como punto de partida para abrilo debate das linguas que mantemos dende que comezaron estas clases de mestrado. A miña análise trata de adaptarse a todas as facetas da nosa vida, e o conto sen dúbida, é un importante punto de inicio para favorecer nos nosos as ganas de aprender. O bonito e desexable é que nos pase coma o elefante... que atopemos ó longo da nosa vida moitas pequenas cousas que nos motiven a seguilas... porque sólo dende a motivación, esas pequenas cousas introducirannos en mundos de coñecemento que nun principio nos parecían minúsculos ou que non podían existir. (Parece doado, " primeiro a trompa e logo o resto").
Comparto opinión coas miñas compañeiras en que é unha historia fermosa, está claro que a imaxinación e a literatura son as ferramentas esenciais para ensinar e aportar valores á nosa vida. O máis salientable desta historia é que as diferenzas son creadas polas persoas, todo depende de quen o mire e como se mire (tal e como demostra a primeira historia que puxo Paula de Bucay).
Ese elefante, que co seu tamaño e a súa forza podería acabar con todas esas formigas, namórase pola contra dunha delas. Este elefante que se pode relacionar co castelán e esa formiga co galego demostran que non sempre os máis fortes acaban cos máis pequenos, ambos poden chegar a vivir en harmonía e paz.
Un conto moi entretido! Teño que confesar que nunca me sentín atraída por isto dos contos, quizais por asocialos a “cousas de nenos”, pero a verdade é que teñen infinidade de información, de interpretacións, de sabiduría….un novo mundo por descubrir! Facendo fincapé agora no conto “¡Sígueme!” debo recoñecer que en ningún momento fixen esa relación coas linguas, relación que por certo vexo moi interesante e acertada. Simplemente o entendín coma unha historia de amor, bastante complexa iso sí, entre dous animais moi diferentes que loitaban contra calquer prexuízo e dificultade con tal de estaren xuntos. Historia que se pode trasladar perfectamente a realidade comparándoa con calquer apreto que poidamos atopar no noso camiño e que, sen pensar en ningunha consecuencia ou preocupación, intentamos resolver para acadar o que desexamos.
Visto está que a historia do elefante e da formiga dá para interpretacións para todos os gustos (e léndoas agora, que non dera eu en pensar na meirande parte delas, parecen ben acaídas), e parece que ó final todos lles collemos un certo apego ós bechos. En fin, por non ser menos, eu tamén. Aínda que á énfase eu quero poñela no iguais que somos no fondo. Porque mira, si, o elefante maila formiga namoraron. E non, ninguén vería de boas a primeiras o parecido entre eles... Pero e que, en realidade a formiga "fala" co elefante, porque é parte del mesmo. Quero dicir, hai algo compartido entrambos, algo que conecta o elefante coa formiga, que o atrae irremediablemente por donde nunca esperariamos ver aparecer e avanzar un elefante. O que acontece, tal e como eu o vexo, e que non importa moito do que a vida nos vista, non importa se de elefantes ou de formigas, pero a voz que vai dentro, esa é a verdadeira esencia, e esa é a que vai loitar e empurrar de nós ó longo do camiño para chegar a nós mesmos, porque vale, si, é unha historia de amor na que o elefante vai trala formiga... pero ás veces esquecemos que o amor no é tanto ir tras do amado coma encontrarse a si mesmo no outro. Así pois, en realidade, pode que se chamase elefante, pero eu vin todo o tempo unha formiga con traxe de elefante loitado por recuperar a súa identidade.
Los prejuicios son el peor enemigo del ser humano ya que, ¿quién iba a decir que un elefante y una hormiga llegarían a estar juntos? De esta historia extraemos una moraleja que se basa en que no importa lo que digan sino lo que uno quiere y se proponga conseguir. Veo una relación con el uso del gallego en relación con los prejuicios sobre su uso o no y también identificaría al elefante con el castellano y a al hormiga con el gallego y debería de ser como en esta historia, que gallego y castellano conviviesen de un modo resptuoso y siempre teniendo en cuenta que en la diferencia está el conocimiento ya que dos visiones opuestas o realidades diferentes siempre pueden aportar cosas positivas. Cada uno debe mantener su identidad propia y eso no quiere decir que no se pueda fusionar con otras diferentes.
Sígueme é unha historia, na que relata (coma ben din os meus compañeiros) sobre a superación de toda clase de obstáculos para o final acadar co obxectivo, no que hai que “seguir adiante” co que un realmente quere e desexa. Neste caso a formiga, que incluso sendo o animal máis pequeno (ou a lingua minoritaria), ten ese poder de atracción sobre os demais, sendo estes de diferente clases.
Marabilloso! Trátase dun conto onde se loita polo que se desexa superando así tódolos obstáculos e converténdose nunha historia con final feliz. Os prexuízos sempre están ahí, pero o importante é deixalos atrás, loitar polo que un quere (aínda que non sexa doado) e só así se consegue o desexado. Dende o punto de vista lingüístico, a formiga representaría o galego e o elefante o castelán e, como indicaron os meus compañeiros, ese sería o modo no que deberían convivir ámbalas dúas linguas; en paz e harmonía; ó igual que ó final o elefante e a formiga.
Gustóume moito o conto, como creo que a tódolos meus compañeiros a xulgar polos comentarios anteriores. Gustóume especialmente o comentario de, Paula Martínez García. Penso coma ela que este tipo de contos fomentan moito máis nos nenos que a típica historia de nena mona casa co príncipe encantado. Hai que aprender a convivir e ver máis ala do que hai a simple vista. Por que unha realidade distinta e posible, e por que non tamén outra convivencia entre línguas grandes e pequenas.
Antes de nada decirvos que eu coñezo a esta parella e viven felizmente! Ser elefante!! ¿Quen non se sentiu como tal algunha vez??? Estamos ante unha historia de superación, na que a través dunha historia de amor vemos todas as dificultades que podemos atopar para acadar unha boa convivencia. Claramente é unha metáfora (eu interpretoa como tal) na que dúas linguas, unha máis diferente e outra que ten máis iguais e está integrada nunha comunidade, se otapan cunha serie de problemas para acadar unha situación de iguais nunha convivencia. E polo que se ve non resulta complicado aínda que si algo laborioso. Deixo a libre interpretación que animaliño representa que lingua, aínda que eu prefiro ó elefante porque é quen leva a iniciativa e porque ser diferente é xenial!!! Arriba o amor entre animais, linguas, persoas....
ResponderEliminarEstá moi ben o conto "Sígueme", a verdade é que me gustou moito. Teño que dicir que eu tamén identifiquei ámbolos dous animaliños cas línguas, e unha vez rematado o conto cavilei na esperanza e no futuro, no fermoso que sería que dúas línguas coexistiran e conviviran en "amor e armonía". ¿Será este o future do galego? Quero pensar que si.
ResponderEliminarQue dúas línguas coincidan en espazo e tempo, como é o caso do galego é o castelán, non quere dicir que non podan chegar a convivir a pesar de que teñan que superar obstáculos que poidan atopar polo camiño, como lle pasou ó elefante. Quero pensar que nun future o farán, convivirán xuntas, galego e castelán. Por iso eu penso que debemos loitar por conseguir ese “amor” entre linguas, esa armonía, e acabar por fin cos prexuízos que están matando a lingua galega.
Un conto que nos ensina que debemos loitar polas cousas que queremos, que pese as dificultades que atopemos no camiño(como o pobre elefante de lunares morados que se distraía seguido) se somos constantes e deixamos atrás prexuizos e medos como os que poden surxir nunha relación formada por un elefante miles de veces maior que unha formiga,chegaremos a meta cheos de ledicia porque triunfamos no noso obxetivo.
ResponderEliminarEu arríscome a facer unha interpretación distinta a das miñas compañeiras, na que o noso obxetivo é facer do galego unha lingua viva, e que por moi difícil que vexamos o camiño actualmente, polo contexto lingüistico no que estamos a vivir, se somos constantes e nos esforzamos poderemos conseguilo.
Una cuento muy bonito! Lo que deseas, debes perseguirlo, sin prejuicios, porque queriendo, se pueden superar todos los obstáculos por imposibles que parezcan.
ResponderEliminarMe han sorprendido estos cuentos que, a pesar de estar dirigidos a niños pequeños, son historias inteligentes que enseñan valores fundamentales.
Ben, antes de comezar a lectura do conto, comentaches que este conto tería seguidores e detractores; sitúome claramente no lado dos apaixoados (de feito, creo que xa sei que lle traerán os reis magos á miña afillada). Como conto infantil, encantoume. Agora ben, como punto de partida cara unha reflexión máis profunda, é xenial. As diferenzas non son un punto de diverxencia, senón de unión, de loita por uns obxectivos similares; os camiños sempre teñen obstáculos, pero, como ben dixo Tania, una convivencia en amor e harmonía ten que ser, ademáis de desexable, posíbel.
ResponderEliminarFinalmente, mencionar que o título deste conto (e logo, o conto mesmo), recordoume a un de Jorge Bucay, que, dado a súa brevidade e xa que a cousa vai de contos, cópiovos: "Había una vez un campesino gordo y feo que se había enamorado de una princesa hermosa y rubia... Un día, la princesa -vaya usted a saber por qué- dio un beso al feo y gordo campesino... y, mágicamente, éste se transformó en un esbelto y apuesto príncipe. (Por lo menos, así lo veía ella...) (Por lo menos, así se sentía él...)"
E agora, porque ten moito de esforzo, moito de loita conta o prexuizo, moito de amor non-raro, de obstáculos, de superación, de emoción, de paixón e, sobre todo...porque me encanta, velaí vai estoutro, tamén de Bucay:
ResponderEliminarEL GUSANO Y LA FLOR
Había una vez un gusano que se había enamorado de una flor.
Era, por supuesto, un amor imposible, pero el insecto no quería seducirla ni hacerla su pareja. Ni siquiera quería hablarle de amor. Él solamente soñaba con llegar hasta ella y darle un beso. Un solo beso.
Cada día y cada tarde, el gusano miraba a su amada cada vez más alta, cada vez más lejos. Cada noche soñaba que finalmente llegaba a ella y la besaba. Un día, el gusanito decidió que no podía seguir soñando cada noche con la flor y no hacer nada para cumplir su sueño. Así que valientemente avisó a sus amigos, los escarabajos, las hormigas y las lombrices que treparía por el tallo para besar a la flor.
Todos coincidieron en que estaba loco y la mayoría intentó disuadirlo, pero no hubo caso, el gusano llegó arrastrándose hasta la base del tallo y comenzó la escalada. Trepó toda la mañana y por la tarde, pero cuando el sol se ocultó sus músculos estaban exhaustos.
-Haré noche agarrado del tallo- pensó-, y mañana seguiré subiendo. Estoy más cerca que ayer- pensó, aunque solo había avanzado diez centímetros y la flor estaba a más de un metro y medio de altura.
Sin embargo, lo peor fue que mientras el gusano dormía, su cuerpo viscoso y húmedo resbaló por el tallo y a la mañana el gusano amaneció donde había comenzado un día antes. El gusano miró hacia arriba y pensó que debía redoblar los esfuerzos durante el día y aferrarse mejor durante la noche. De nada sirvieron las buenas intenciones. Cada día el gusano trepaba y cada noche resbalaba otra vez hasta el suelo. Sin embargo, cada noche mientras descendía sin saberlo, seguía soñando con su beso deseado. Sus amigos le pidieron que renunciara a su sueño, o que soñara otra cosa, pero el gusano sostuvo con razón que no podía cambiar lo que soñaba cuando dormía y que si renunciaba a sus sueños dejaría de ser quien era. Todo siguió igual durante días, hasta que una noche… Una noche el gusano soñó tan intensamente con su flor, que los sueños se transformaron en alas y a la mañana el gusano despertó mariposa, desplegó las alas, voló a la flor y la besó.
J. Bucay, Cuenta conmigo.
Encantoume o conto, e o que pegou Paula de Bucay tamén! A min sempre me fascinou a fantasía e a imaxinación, e "Sígueme" está repleto de elas. Estes contos veñen ven para cando estamos falando na clase das inxustizas e a perda do galego, para proporcionarnos un pouquiño de positivismo e esperanza. Moi bonito!
ResponderEliminarDescoñecía este conto e a verdade é que me deixou cunha sensación moi agradable no corpo. Certo é que me encantan as historias de amor e este tipo de cousas pero bueno, vou ir ao grano e deixarme de pasteladas.
ResponderEliminarO conto non só o relacionaría coas linguas senon con calquer situación da vida que implique superación, como ben dixo Laura no seu comentario.
Temos dúas personaxes que son completamente diferentes mais iso non impide que poidan convivir dunha forma ou de outra ainda que teñan vidas completamente diferentes.
Se o situamos nun contexto linguistico, poderiamos asocialo cunha situación que tal vez pode ser de diglosia na que, finalmente, tras un periodo de loita se chega a unha situación de harmonía na que as dúas linguas conviven sen problemas na sociedade. A formiga vese que é a dominante, podendo representar a lingua de prestixio e a que ten o poder mentras que o elefante pode representar a lingua con menor prestixio xa que é o "mandado", o que vai por detrás da formiga. De todas formas, persoalmente,véxoo demasiado enrevesado para relacionalo directamente e con seguridade cunha situación linguistica en concreto.
Mais isto, reitero, pódese asociar con calquera situación da vida. Se nos ceñimos ao amor xa que a historia é diso, poderiamos asocialo con dúas persoas de diferente cultura ou relixión que, a pesar das diferenzas que poidan existir entre eles, quérense e viven felizmente sen nada que llo impida.
Conclusión. Un gran pequeno conto para poñerlle fin á clase :)
Este conto foi o que máis me gustou de todos. Non estou seguro de que existisen moitos detractores, considero que se trata dunha fermosa historia de amor narrada dun xeito curioso e agradábel que, alén diso, nos invita a unha reflexión. Comparto en grande medida a opinión de Sara: é imprescindíbel loitar por aquilo que se desexa, non importa se nun principio asemella ser complicado ou mesmo imposíbel. Con perseveranza e tenacidade pódense vencer todos os obstáculos. A pesar de que esta interpretación é a que máis me gusta, tamén estou dacordo coa opinión de que representa a conxunción harmoniosa de elementos diferentes e dispares, de que é posíbel convivir con alegría e concordia a pesar de sermos distintos. Por suposto, ambas representacións poden extrapolarse ao eido lingüístico mais a calquera outro da vida. Cómpre deixar a un lado os prexuízos para, deste xeito, superar as trabas que non nos permiten ser felices cos que conviven connosco.
ResponderEliminarA respecto dos contos que decidiu partillar Paula connosco, gustaríame felicitala pola fermosa escolla dunhas narracións que representan doutro xeito todo o que estamos a contar.
O certo é que estou bastante abraiada ó descubir, que os contos que nun principio van dirixidos ós nenos, poidan darnos tanto do que falar ós adultos... que poidan ensinarnos cousas tan ou máis importantes para a vida, que os contidos recibidos durante o noso percorrido polo mundo universitario.
ResponderEliminarComo todos vós xa analizastes a historia dende a perspectiva lingüística, que ó fin e o cabo é o obxetivo desta materia, a miña análise vóltase máis simplista, pero que penso que é igualmente útil no día a día, e tamén como punto de partida para abrilo debate das linguas que mantemos dende que comezaron estas clases de mestrado. A miña análise trata de adaptarse a todas as facetas da nosa vida, e o conto sen dúbida, é un importante punto de inicio para favorecer nos nosos as ganas de aprender.
O bonito e desexable é que nos pase coma o elefante... que atopemos ó longo da nosa vida moitas pequenas cousas que nos motiven a seguilas... porque sólo dende a motivación, esas pequenas cousas introducirannos en mundos de coñecemento que nun principio nos parecían minúsculos ou que non podían existir. (Parece doado, " primeiro a trompa e logo o resto").
Comparto opinión coas miñas compañeiras en que é unha historia fermosa, está claro que a imaxinación e a literatura son as ferramentas esenciais para ensinar e aportar valores á nosa vida. O máis salientable desta historia é que as diferenzas son creadas polas persoas, todo depende de quen o mire e como se mire (tal e como demostra a primeira historia que puxo Paula de Bucay).
ResponderEliminarEse elefante, que co seu tamaño e a súa forza podería acabar con todas esas formigas, namórase pola contra dunha delas. Este elefante que se pode relacionar co castelán e esa formiga co galego demostran que non sempre os máis fortes acaban cos máis pequenos, ambos poden chegar a vivir en harmonía e paz.
Un conto moi entretido! Teño que confesar que nunca me sentín atraída por isto dos contos, quizais por asocialos a “cousas de nenos”, pero a verdade é que teñen infinidade de información, de interpretacións, de sabiduría….un novo mundo por descubrir!
ResponderEliminarFacendo fincapé agora no conto “¡Sígueme!” debo recoñecer que en ningún momento fixen esa relación coas linguas, relación que por certo vexo moi interesante e acertada. Simplemente o entendín coma unha historia de amor, bastante complexa iso sí, entre dous animais moi diferentes que loitaban contra calquer prexuízo e dificultade con tal de estaren xuntos. Historia que se pode trasladar perfectamente a realidade comparándoa con calquer apreto que poidamos atopar no noso camiño e que, sen pensar en ningunha consecuencia ou preocupación, intentamos resolver para acadar o que desexamos.
Visto está que a historia do elefante e da formiga dá para interpretacións para todos os gustos (e léndoas agora, que non dera eu en pensar na meirande parte delas, parecen ben acaídas), e parece que ó final todos lles collemos un certo apego ós bechos. En fin, por non ser menos, eu tamén. Aínda que á énfase eu quero poñela no iguais que somos no fondo. Porque mira, si, o elefante maila formiga namoraron. E non, ninguén vería de boas a primeiras o parecido entre eles... Pero e que, en realidade a formiga "fala" co elefante, porque é parte del mesmo. Quero dicir, hai algo compartido entrambos, algo que conecta o elefante coa formiga, que o atrae irremediablemente por donde nunca esperariamos ver aparecer e avanzar un elefante. O que acontece, tal e como eu o vexo, e que non importa moito do que a vida nos vista, non importa se de elefantes ou de formigas, pero a voz que vai dentro, esa é a verdadeira esencia, e esa é a que vai loitar e empurrar de nós ó longo do camiño para chegar a nós mesmos, porque vale, si, é unha historia de amor na que o elefante vai trala formiga... pero ás veces esquecemos que o amor no é tanto ir tras do amado coma encontrarse a si mesmo no outro. Así pois, en realidade, pode que se chamase elefante, pero eu vin todo o tempo unha formiga con traxe de elefante loitado por recuperar a súa identidade.
ResponderEliminarLos prejuicios son el peor enemigo del ser humano ya que, ¿quién iba a decir que un elefante y una hormiga llegarían a estar juntos? De esta historia extraemos una moraleja que se basa en que no importa lo que digan sino lo que uno quiere y se proponga conseguir. Veo una relación con el uso del gallego en relación con los prejuicios sobre su uso o no y también identificaría al elefante con el castellano y a al hormiga con el gallego y debería de ser como en esta historia, que gallego y castellano conviviesen de un modo resptuoso y siempre teniendo en cuenta que en la diferencia está el conocimiento ya que dos visiones opuestas o realidades diferentes siempre pueden aportar cosas positivas. Cada uno debe mantener su identidad propia y eso no quiere decir que no se pueda fusionar con otras diferentes.
ResponderEliminarSígueme é unha historia, na que relata (coma ben din os meus compañeiros) sobre a superación de toda clase de obstáculos para o final acadar co obxectivo, no que hai que “seguir adiante” co que un realmente quere e desexa.
ResponderEliminarNeste caso a formiga, que incluso sendo o animal máis pequeno (ou a lingua minoritaria), ten ese poder de atracción sobre os demais, sendo estes de diferente clases.
Marabilloso!
ResponderEliminarTrátase dun conto onde se loita polo que se desexa superando así tódolos obstáculos e converténdose nunha historia con final feliz.
Os prexuízos sempre están ahí, pero o importante é deixalos atrás, loitar polo que un quere (aínda que non sexa doado) e só así se consegue o desexado.
Dende o punto de vista lingüístico, a formiga representaría o galego e o elefante o castelán e, como indicaron os meus compañeiros, ese sería o modo no que deberían convivir ámbalas dúas linguas; en paz e harmonía; ó igual que ó final o elefante e a formiga.
Gustóume moito o conto, como creo que a tódolos meus compañeiros a xulgar polos comentarios anteriores.
ResponderEliminarGustóume especialmente o comentario de, Paula Martínez García. Penso coma ela que este tipo de contos fomentan moito máis nos nenos que a típica historia de nena mona casa co príncipe encantado.
Hai que aprender a convivir e ver máis ala do que hai a simple vista. Por que unha realidade distinta e posible, e por que non tamén outra convivencia entre línguas grandes e pequenas.