Nun primeiro momento foime un tanto difícil verlle o fondo a este conto e despois de pensar e analizalo polo miúdo , chego á conclusión de que o silencio (o neno) tamén é importante xa que, como ben vemos ó final, as melodías que se forman no pobo cando se lle inclúen as pautas queda moito máis bonitas. Persoalmente creo que se refire a que todo e todos somos importantes e aportamos algo á sociedade. O diferente non é malo senón que cambia a perspectiva. Cando todos somos iguais e pensamos da mesma maneira estamos perdendo variedade, e dicir, cando todos falamos o mesmo idioma e non permitimos que unha lingua nova se introduza na nosa sociedade perdemos variedade, novos aprendizaxes, novas formas de ver a vida, de entendela, etc.
O silencio. Sempre pensei, e parece que algúen máis o pensou nesta fermosa historia tamén, que o silencio era una das partes fundamentais da comunicación. Fundamental porque, primeiramente, permite escoitar. E comunicar no é só emitir mensaxes..., sen receptor a comunicación queda baleira. Pero, máis aló disto, a outra reflexión, moito máis clara, que xorde a partir deste conto para min, fala da harmonía, da normalidade e do diferente. Que fermosa parece a harmonía de sermos todos iguais, compartirmos unha visión da vida, actuarmos como comunidade, non? Mais, cando un pequeno elemento irrompe nesa comunidade idílica, nese país marabilloso presidido por Harmonía... todo escacha en mil pedazos, instáurase o caos e perde toda razón de ser. Un ser "insignificante" con, simplemente, ser un chisco diferente, bota por terra toda unha estrutura social perfectamente articulada. Mais, tranquilos todos (e tomade nota), hai final feliz, felicísimo incluso... cando o diferente atopa o seu lugar, cando somos quen de o integrar no conxunto, de aprezar as súas peculiaridades... de asimilalas, sobre todo, e integralas na forma de día, entón volve Harmonía, e volve máis grande, máis fermosa e máis Harmonía que nunca. Entón volve, si... e, ademais de volver, trae a consciencia do valor desa harmonía, un valor que non naceu xa da uniformidade harmónica, non, senón que veu de harmonizar a diversidade: sen dúbida, algo moito máis complexo e que ten que pasar por derrubar prexuicios e aceptar o diferente, pero, sen dúbida tamén, algo moito máis rico para o conxunto.
Al niño lo ignoraban por ser diferente y así que vieron que su rasgo o característica más destacada, el silencio, se adaptaba y fucionaba con la de ellos, la música y el sonido, lo acogieron y le empezaron a hacer caso.
Se puede hacer un símil con las lenguas ya que la convivencia de dos lenguas en el mismo terriorio es posible y una puede complementar a la otra, en vez de ser un elemento de división. En este caso, el silencio complementaba las notas musicales y contribuía a la musicalidad y el gallego y el castellano también podrían hacerlo y en vez de competir por uso mayoritario, simplemente convivir libre y pacíficamente otorgando la posibilidad de conocer dos realidades y de hacer que la cultura de la gente sea más rica, independientemente de que usen una u otra.
Xa din os músicos que a nota máis difícil de facer soar ben é o silencio, entre outras cousas porque o silencio incomoda, hai que acostumarse a él dentro dun mundo de sons. Dende a perspectiva humana o silencio é respeto, escoita, tolerancia, reflexión, etc...
A historia fala do rexeitamento o diferente, a aquilo que non se coñece a fondo, que cremos que non ten cabida no noso mundo e marxinamos, causándolle serios problemas de autoestima e seguranza. E despois co paso do tempo, cando nos acostúmanos podemos se cadra ver as cousas dende outra perspectiva, onde todo ten cabida, onde as cousas diferentes só son diferentes dende un punto de vista subxectivo. Conclúo en que deberamos de aprender a mirar as cousas obxectivamente, xa que, de seguro poderemos sacar más proveito de todo e ser mais felices.
No conto podemos ver, como por ser diferente o neno é rechazado. Moitas veces tomamos esta perspectiva de rechazo para evitar ter que coñecer algo novo, unha lingua nova, un novo modo de vida, ou unha innivación tecnolóxica, pero se nos damos conta o que estamos a facer é evitar algo que máis adiante vamos ter que acabar coñecendo e que vamos ver desde outra forma, e posiblemente aceptaremos e en moitas ocasións tomaremos como un modelo a seguir xa que nos daremos conta de que nosé útil. Tennos pasado a todos, rechazo ó novo, á todo aquilo que é diferente ó que estamos acostumandos.
Este conto fala da presión social, e do fácil que e rexeitar o diferente;sobre todo cando con eso obtémolo beneplácito da maioria. Pero tamén de que todo aquilo que rexeitamos dende o descoñecemento non e malo. As veces esas persoas ou cousas polo feito de seren totalmente diferentes as demáis, son das que máis podemos aprender e as máis nos faran falta. Pois tódolos iguais aportaran máis ou menos o mesmo.
Son a escritora do conto, e alégrome do ben que o entendestes todos. O neno non só é diferente, neste caso vén a ser o oposto ó resto dos habitantes da vila, xa que o que os une é a música, e precisamente, Luv é incapaz de ouvir. pero eso non significa que non sexa capaz de aportar algo que os demais non tiveron necesidade de crear, mentras que o neno sí. Moitas gracias polos vosos comentarios! :)
Nun primeiro momento foime un tanto difícil verlle o fondo a este conto e despois de pensar e analizalo polo miúdo , chego á conclusión de que o silencio (o neno) tamén é importante xa que, como ben vemos ó final, as melodías que se forman no pobo cando se lle inclúen as pautas queda moito máis bonitas.
ResponderEliminarPersoalmente creo que se refire a que todo e todos somos importantes e aportamos algo á sociedade. O diferente non é malo senón que cambia a perspectiva. Cando todos somos iguais e pensamos da mesma maneira estamos perdendo variedade, e dicir, cando todos falamos o mesmo idioma e non permitimos que unha lingua nova se introduza na nosa sociedade perdemos variedade, novos aprendizaxes, novas formas de ver a vida, de entendela, etc.
O silencio. Sempre pensei, e parece que algúen máis o pensou nesta fermosa historia tamén, que o silencio era una das partes fundamentais da comunicación. Fundamental porque, primeiramente, permite escoitar. E comunicar no é só emitir mensaxes..., sen receptor a comunicación queda baleira. Pero, máis aló disto, a outra reflexión, moito máis clara, que xorde a partir deste conto para min, fala da harmonía, da normalidade e do diferente. Que fermosa parece a harmonía de sermos todos iguais, compartirmos unha visión da vida, actuarmos como comunidade, non? Mais, cando un pequeno elemento irrompe nesa comunidade idílica, nese país marabilloso presidido por Harmonía... todo escacha en mil pedazos, instáurase o caos e perde toda razón de ser. Un ser "insignificante" con, simplemente, ser un chisco diferente, bota por terra toda unha estrutura social perfectamente articulada. Mais, tranquilos todos (e tomade nota), hai final feliz, felicísimo incluso... cando o diferente atopa o seu lugar, cando somos quen de o integrar no conxunto, de aprezar as súas peculiaridades... de asimilalas, sobre todo, e integralas na forma de día, entón volve Harmonía, e volve máis grande, máis fermosa e máis Harmonía que nunca. Entón volve, si... e, ademais de volver, trae a consciencia do valor desa harmonía, un valor que non naceu xa da uniformidade harmónica, non, senón que veu de harmonizar a diversidade: sen dúbida, algo moito máis complexo e que ten que pasar por derrubar prexuicios e aceptar o diferente, pero, sen dúbida tamén, algo moito máis rico para o conxunto.
ResponderEliminarAl niño lo ignoraban por ser diferente y así que vieron que su rasgo o característica más destacada, el silencio, se adaptaba y fucionaba con la de ellos, la música y el sonido, lo acogieron y le empezaron a hacer caso.
ResponderEliminarSe puede hacer un símil con las lenguas ya que la convivencia de dos lenguas en el mismo terriorio es posible y una puede complementar a la otra, en vez de ser un elemento de división. En este caso, el silencio complementaba las notas musicales y contribuía a la musicalidad y el gallego y el castellano también podrían hacerlo y en vez de competir por uso mayoritario, simplemente convivir libre y pacíficamente otorgando la posibilidad de conocer dos realidades y de hacer que la cultura de la gente sea más rica, independientemente de que usen una u otra.
Xa din os músicos que a nota máis difícil de facer soar ben é o silencio, entre outras cousas porque o silencio incomoda, hai que acostumarse a él dentro dun mundo de sons.
ResponderEliminarDende a perspectiva humana o silencio é respeto, escoita, tolerancia, reflexión, etc...
A historia fala do rexeitamento o diferente, a aquilo que non se coñece a fondo, que cremos que non ten cabida no noso mundo e marxinamos, causándolle serios problemas de autoestima e seguranza.
ResponderEliminarE despois co paso do tempo, cando nos acostúmanos podemos se cadra ver as cousas dende outra perspectiva, onde todo ten cabida, onde as cousas diferentes só son diferentes dende un punto de vista subxectivo. Conclúo en que deberamos de aprender a mirar as cousas obxectivamente, xa que, de seguro poderemos sacar más proveito de todo e ser mais felices.
No conto podemos ver, como por ser diferente o neno é rechazado. Moitas veces tomamos esta perspectiva de rechazo para evitar ter que coñecer algo novo, unha lingua nova, un novo modo de vida, ou unha innivación tecnolóxica, pero se nos damos conta o que estamos a facer é evitar algo que máis adiante vamos ter que acabar coñecendo e que vamos ver desde outra forma, e posiblemente aceptaremos e en moitas ocasións tomaremos como un modelo a seguir xa que nos daremos conta de que nosé útil. Tennos pasado a todos, rechazo ó novo, á todo aquilo que é diferente ó que estamos acostumandos.
ResponderEliminarEste conto fala da presión social, e do fácil que e rexeitar o diferente;sobre todo cando con eso obtémolo beneplácito da maioria. Pero tamén de que todo aquilo que rexeitamos dende o descoñecemento non e malo. As veces esas persoas ou cousas polo feito de seren totalmente diferentes as demáis, son das que máis podemos aprender e as máis nos faran falta. Pois tódolos iguais aportaran máis ou menos o mesmo.
ResponderEliminarSon a escritora do conto, e alégrome do ben que o entendestes todos. O neno non só é diferente, neste caso vén a ser o oposto ó resto dos habitantes da vila, xa que o que os une é a música, e precisamente, Luv é incapaz de ouvir. pero eso non significa que non sexa capaz de aportar algo que os demais non tiveron necesidade de crear, mentras que o neno sí.
ResponderEliminarMoitas gracias polos vosos comentarios! :)